Odpowiedź w wątku

Wiadomość

<blockquote data-quote="seniorka" data-source="post: 1041166" data-attributes="member: 10341">Ach! Chartreuse&amp;#8230;&nbsp;&nbsp; &nbsp; Okowita destylowana w przyklasztornych gorzelniach długo miała fuzlowaty aromat i smak. Duch wynalazczości, który zawsze towarzyszył poczynaniom mnichów, podpowiedział wyborne rozwiązanie. Skoro w przyklasztornych ogrodach uprawiano wszelakie zioła, a w sadach owoce, wkrótce pojawiły się wódki z mirabelek, kirsz benedyktynów z Fontgombault i cudowny likier&nbsp; samotników z Grande-Chartreuse. Zdaje się, że pomarańczówkę zawdzięczamy szpitalnemu zakonowi kawalerów rosyjskich, który póżniej przekształcił się w zakon maltański.&nbsp; Deo Optimo Maximo – &amp;#8222;chwała Bogu najwyższemu&amp;#8221; – zawołał nieznany mnich, gdy po długich latach eksperymentowania&nbsp; skosztował stworzonego przez siebie likieru. Jego zachwyt był uzasadniony, chodziło o benedyktynkę. Klasztor Fécamp w Normandii wytwarzał ten ziołowy likier na bazie koniaku aż do Rewolucji Francuskiej, kiedy to opactwa zostały zamknięte i ograbione, a produkcja alkoholi zakazana.&nbsp; Być może wykwintni smakosze na zawsze utraciliby możliwość delektowania się tym cudownym trunkiem, gdyby nie potomek radcy prawnego klasztoru , Alexander Le Grand, który w domowym archiwum odgrzebał ze sterty papierów sekretną recepturę likieru (ponoć jego bukiet tworzy 75 składników aromatycznych składników), wyniesioną kiedyś przez pradziadka.&nbsp; Doprowadził do zbudowania w Fécamp nowej gorzelni i klasztorny niegdyś likier wrócił do życia. &nbsp; Lepiej wiodło się milczącym kartuzom, którzy do dzisiaj zachowali sekret Chartreuse i sprzedają&nbsp; milion butelek rocznie tego snobistycznego likieru o zielonkawej lub żółtej barwie. Receptura obejmuje 130 ziół, których tajemnicy strzegą trzej zakonnicy, w podróż wyprawiają się zawsze z osobna, aby jakiś&nbsp; nieszczęśliwy wypadek nie pozbawił klasztoru&nbsp; bezcennego przepisu. Bezbarwna wersja likieru datowana jest na 1605 rok. Znana teraz jest jako Elixir, w sprzedaży pojawia się w miniaturowych buteleczkach (71% mocy).&nbsp; Żródło: &amp;#8222;Smaki i aromaty&amp;#8221;</blockquote>

[QUOTE="seniorka, post: 1041166, member: 10341"] [B]Ach! Chartreuse…[/B] Okowita destylowana w przyklasztornych gorzelniach długo miała fuzlowaty aromat i smak. Duch wynalazczości, który zawsze towarzyszył poczynaniom mnichów, podpowiedział wyborne rozwiązanie. Skoro w przyklasztornych ogrodach uprawiano wszelakie zioła, a w sadach owoce, wkrótce pojawiły się wódki z mirabelek, kirsz benedyktynów z Fontgombault i cudowny likier samotników z Grande-Chartreuse. Zdaje się, że pomarańczówkę zawdzięczamy szpitalnemu zakonowi kawalerów rosyjskich, który póżniej przekształcił się w zakon maltański. Deo Optimo Maximo – „chwała Bogu najwyższemu” – zawołał nieznany mnich, gdy po długich latach eksperymentowania skosztował stworzonego przez siebie likieru. Jego zachwyt był uzasadniony, chodziło o benedyktynkę. Klasztor Fécamp w Normandii wytwarzał ten ziołowy likier na bazie koniaku aż do Rewolucji Francuskiej, kiedy to opactwa zostały zamknięte i ograbione, a produkcja alkoholi zakazana. Być może wykwintni smakosze na zawsze utraciliby możliwość delektowania się tym cudownym trunkiem, gdyby nie potomek radcy prawnego klasztoru , Alexander Le Grand, który w domowym archiwum odgrzebał ze sterty papierów sekretną recepturę likieru (ponoć jego bukiet tworzy 75 składników aromatycznych składników), wyniesioną kiedyś przez pradziadka. Doprowadził do zbudowania w Fécamp nowej gorzelni i klasztorny niegdyś likier wrócił do życia. Lepiej wiodło się milczącym kartuzom, którzy do dzisiaj zachowali sekret Chartreuse i sprzedają milion butelek rocznie tego snobistycznego likieru o zielonkawej lub żółtej barwie. Receptura obejmuje 130 ziół, których tajemnicy strzegą trzej zakonnicy, w podróż wyprawiają się zawsze z osobna, aby jakiś nieszczęśliwy wypadek nie pozbawił klasztoru bezcennego przepisu. Bezbarwna wersja likieru datowana jest na 1605 rok. Znana teraz jest jako Elixir, w sprzedaży pojawia się w miniaturowych buteleczkach (71% mocy). Żródło: „Smaki i aromaty” [/QUOTE]

Weryfikacja