Odpowiedź w wątku

Wiadomość

<blockquote data-quote="seniorka" data-source="post: 900036" data-attributes="member: 10341">Kapusta&nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; Na ostro, na słodko, na kwaśno. Przaśna albo całkiem&nbsp; elegancka. Bardzo polska. Nawet jeśli włoska czy pekińska. Kapusta jest dobra&nbsp; na jesień.&nbsp; &nbsp; Podobno wyłącznie kapustą żywił się Diogenes – mieszkający w&nbsp; beczce filozof-asceta. Lubił ją też Pitagoras, zalecał Katon. Starożytni Grecy&nbsp; i Rzymianie&nbsp; znali jej właściwości&nbsp; odtruwające organizm.&nbsp; A co za tym&nbsp; idzie, wierzyli też, że chroni przed skutkami pijaństwa. Jednak już wtedy –&nbsp; wystarczy wspomnieć przykład Diogenesa – nie należała do potraw dystyngowanych.&nbsp; Kolejny filozof Lukullus, uważał nawet, że&nbsp; przyzwoity człowiek nie powinien jadać kapusty.&nbsp; Przez kolejne wieki jej kariera w świecie kulinariów toczyła się&nbsp; właśnie taką boczną drogą. Jadali ją raczej ubodzy, panowie próbowali.&nbsp; Książki i poradniki kulinarne z XIX&nbsp; stulecia,&nbsp; czyli epoki romantyzmu,&nbsp; ostrzegały, że jest bardzo wiatropędna, a gdy się gotuje, zapach ma&nbsp; mało&amp;#8230;liryczny.&nbsp; &nbsp; Trudno zaprzeczyć&amp;#8230;Jednak poszukiwaczy kulinarnych rozkoszy&nbsp; (szczególnie tych co nie znają i nie cenią umiaru), wcale to nie&nbsp; odstrasza.&nbsp; Bo choć ascetycznemu&nbsp; Diogenesowi by się to pewnie nie spodobało, kapusta stanowi&nbsp; znakomity materiał na ucztę dla prawdziwych&nbsp; hedonistów.&nbsp; &nbsp; Do Polski kapusta przywędrowała w XV wieku – i została.&nbsp; Zajęła honorowe miejsce wśród tradycyjnych dań kuchni polskiej. Z grzybami, z&nbsp; grochem, duszona, zasmażana. &amp;#8222;Umęczona&amp;#8221; w bigosie i kapuśniaku. Młoda, stara,&nbsp; kiszona. Jako materiał na gołąbki, składnik farszu kulebiaka, pierogów,&nbsp; pasztecików. Byłoby jednak oznaką pychy przywłaszczyć sobie kapustę i mówić o&nbsp; niej, że tylko nasza, polska. Jest bowiem obecna niemal we wszystkich kuchniach&nbsp; świata.&nbsp; Nic w tym dziwnego, zważywszy,&nbsp; że ma ponad 400 odmian: biała, czerwona, włoska, brukselska, pekińska&amp;#8230;Botanicy&nbsp; kapustą nazwą też kalafiory, brokuły, kalarepę czy brukiew. &nbsp; &nbsp; Daje się dusić, smażyć, gotować,&nbsp; kwasić i oczywiście zjadać na surowo.&nbsp; Jest łatwa do przyrządzenia ( co nie znaczy – szybkiego). Po&nbsp; królewsku łaskawa dla wszelkich dodatków – równie chętnie przyjmie biedne&nbsp; resztki, jak i wysublimowane przyprawy. Elegancji dodają jej białe lub czerwone&nbsp; wino, sherry, wiśniówka.&nbsp; &nbsp; Żródło: miesięcznik &amp;#8222;Kuchnia&amp;#8221;&nbsp; &nbsp; Na podst. Opracow. Joanny Szachowskiej&nbsp; &nbsp; Ja polecam&nbsp;&nbsp; wypróbowane <a href="https://www.cincin.cc/index.php?showtopic=27044" target="_blank">surówkowe&nbsp; sałatki z kapusty kiszonej</a> oraz <a href="https://www.cincin.cc/index.php?showtopic=29398" target="_blank">jarski&nbsp; bigos na słodko</a>.</blockquote>

[QUOTE="seniorka, post: 900036, member: 10341"] [B]Kapusta[/B] [B] [/B] [I]Na ostro, na słodko, na kwaśno. Przaśna albo całkiem elegancka. Bardzo polska. Nawet jeśli włoska czy pekińska. Kapusta jest dobra na jesień.[/I] Podobno wyłącznie kapustą żywił się Diogenes – mieszkający w beczce filozof-asceta. Lubił ją też Pitagoras, zalecał Katon. Starożytni Grecy i Rzymianie znali jej właściwości odtruwające organizm. A co za tym idzie, wierzyli też, że chroni przed skutkami pijaństwa. Jednak już wtedy – wystarczy wspomnieć przykład Diogenesa – nie należała do potraw dystyngowanych. Kolejny filozof Lukullus, uważał nawet, że przyzwoity człowiek nie powinien jadać kapusty. Przez kolejne wieki jej kariera w świecie kulinariów toczyła się właśnie taką boczną drogą. Jadali ją raczej ubodzy, panowie próbowali. Książki i poradniki kulinarne z XIX stulecia, czyli epoki romantyzmu, ostrzegały, że jest bardzo wiatropędna, a gdy się gotuje, zapach ma mało…liryczny. Trudno zaprzeczyć…Jednak poszukiwaczy kulinarnych rozkoszy (szczególnie tych co nie znają i nie cenią umiaru), wcale to nie odstrasza. Bo choć ascetycznemu Diogenesowi by się to pewnie nie spodobało, kapusta stanowi znakomity materiał na ucztę dla prawdziwych hedonistów. Do Polski kapusta przywędrowała w XV wieku – i została. Zajęła honorowe miejsce wśród tradycyjnych dań kuchni polskiej. Z grzybami, z grochem, duszona, zasmażana. „Umęczona” w bigosie i kapuśniaku. Młoda, stara, kiszona. Jako materiał na gołąbki, składnik farszu kulebiaka, pierogów, pasztecików. Byłoby jednak oznaką pychy przywłaszczyć sobie kapustę i mówić o niej, że tylko nasza, polska. Jest bowiem obecna niemal we wszystkich kuchniach świata. Nic w tym dziwnego, zważywszy, że ma ponad 400 odmian: biała, czerwona, włoska, brukselska, pekińska…Botanicy kapustą nazwą też kalafiory, brokuły, kalarepę czy brukiew. Daje się dusić, smażyć, gotować, kwasić i oczywiście zjadać na surowo. Jest łatwa do przyrządzenia ( co nie znaczy – szybkiego). Po królewsku łaskawa dla wszelkich dodatków – równie chętnie przyjmie biedne resztki, jak i wysublimowane przyprawy. Elegancji dodają jej białe lub czerwone wino, sherry, wiśniówka. Żródło: miesięcznik „Kuchnia” Na podst. Opracow. Joanny Szachowskiej Ja polecam wypróbowane [URL="https://www.cincin.cc/index.php?showtopic=27044"][B]surówkowe sałatki z kapusty kiszonej[/B][/URL] oraz [URL="https://www.cincin.cc/index.php?showtopic=29398"][B]jarski bigos na słodko[/B][/URL]. [/QUOTE]

Weryfikacja