Odpowiedź w wątku

Wiadomość

<blockquote data-quote="seniorka" data-source="post: 936291" data-attributes="member: 10341">Słodkie życie nad Sekwaną&nbsp; &nbsp; Przeciętny Francuz zaczyna dzień na słodko, od croissanta, czyli rogalika z francuskiego ciasta. Ale o naprawdę dobre rogaliki tak samo trudno tam jak i w Warszawie.&nbsp;&nbsp; Najlepsze piecze Boris Portolan, piekarz z Avenue Secrétan w XIX dzielnicy, a ponadto mąż uroczej Karoliny z Ostrowca. &nbsp; Croissant przywieziony z odsieczy wiedeńskiej (w której nie było Francuzów) jest nad Sekwaną przysłowiowym pieczywem śniadaniowym. Przysłowiowym, ale nie codziennym. Ze względu na cenę jego spożycie ogranicza się coraz częściej do weekendów.&nbsp; W dni robocze zastępuje go kawał bagietki grubo posmarowanej masłem i potężną warstwą konfitury. Jeśli dodać, że pajda ta maczana jest w misce kawy z mlekiem, wciąż jesteśmy przy słodkościach, ale oddalamy się nieco od pojęcia, jakie mamy o Francji-elegancji. &nbsp; A Francuz zupełnie się tym nie przejmując, w oczekiwaniu na obiad przełyka kilka ciasteczek albo czekoladek. A gdy około południa – na prowincji, lub pierwszej – w Paryżu, przerywa pracę, aby się posilić, jedzenie kończy obowiązkowym deserem. Potem jest kawa, a do kawy często biszkopcik, orzeszek w czekoladzie, choćby cukierek.&nbsp; Ale nie ciastko. Bo ciastek Francuzi nigdy kawą nie popijają. Za to często zagryzają&nbsp; kawę czekoladą, o najróżniejszej zawartości kakao od 72 – 99%&nbsp; i z różnymi nadzieniami. Na przykład z camembertem, roquefortem albo serkiem kozim. Chociaż niektórzy, do tak spreparowanej czekolady, polecają herbatę. &nbsp; Żródło:miesięcznik &amp;#8222;Kuchnia&amp;#8221;&nbsp; Fragmenty obszernego artykułu Ludwika Lewina</blockquote>

[QUOTE="seniorka, post: 936291, member: 10341"] [B]Słodkie życie nad Sekwaną[/B] [B] [/B] Przeciętny Francuz zaczyna dzień na słodko, od croissanta, czyli rogalika z francuskiego ciasta. Ale o naprawdę dobre rogaliki tak samo trudno tam jak i w Warszawie. Najlepsze piecze Boris Portolan, piekarz z Avenue Secrétan w XIX dzielnicy, a ponadto mąż uroczej Karoliny z Ostrowca. Croissant przywieziony z odsieczy wiedeńskiej (w której nie było Francuzów) jest nad Sekwaną przysłowiowym pieczywem śniadaniowym. Przysłowiowym, ale nie codziennym. Ze względu na cenę jego spożycie ogranicza się coraz częściej do weekendów. W dni robocze zastępuje go kawał bagietki grubo posmarowanej masłem i potężną warstwą konfitury. Jeśli dodać, że pajda ta maczana jest w misce kawy z mlekiem, wciąż jesteśmy przy słodkościach, ale oddalamy się nieco od pojęcia, jakie mamy o Francji-elegancji. A Francuz zupełnie się tym nie przejmując, w oczekiwaniu na obiad przełyka kilka ciasteczek albo czekoladek. A gdy około południa – na prowincji, lub pierwszej – w Paryżu, przerywa pracę, aby się posilić, jedzenie kończy obowiązkowym deserem. Potem jest kawa, a do kawy często biszkopcik, orzeszek w czekoladzie, choćby cukierek. Ale nie ciastko. Bo ciastek Francuzi nigdy kawą nie popijają. Za to często zagryzają kawę czekoladą, o najróżniejszej zawartości kakao od 72 – 99% i z różnymi nadzieniami. Na przykład z camembertem, roquefortem albo serkiem kozim. Chociaż niektórzy, do tak spreparowanej czekolady, polecają herbatę. Żródło:miesięcznik „Kuchnia” Fragmenty obszernego artykułu Ludwika Lewina [/QUOTE]

Weryfikacja