Francuska zupa cebulowa

[Mała_Mi]

Zupy z cebuli były znane juz od czasów rzymskich, cebula bowiem, jako tanie warzywo, stanowiła jeden z podstawowych składników diety ludzi niezamożnych. Autorstwo francuskiej wersji przypisuje się Ludwikowi XV. Podobno któregoś razu, podczas noclegu w domku myśliwskim okazało się, że z rzeczy jadalnych są dostepne jedynie cebula, masło i szampan. I tak powstała pyszna zupa.

Bardzo polecam tą smaczną, lekką lecz rozgrzewającą zupę, pochodzącą z rejonu Alzacji. znakomicie nadaje się na jesienne i zimowe wieczory.




2 duże cebula
1 marchewka
4 łyżki białego wina
1 łyżka masła
1 łyżka oleju ( dzięki temu masło się nie przypali)
pieprz czarny mielony
pieprz ziołowy - 1/2 łyżeczki
sól

pieczywo
ser gruyere ( lub ew. inny miękki)

Cebulę obrać i pokroić w drobną kostkę. W rondlu rozpuścić łyżkę masła i łyżkę oleju. Dodać cebulę i dusić, mieszając od czasu do czasu, aż będzie złoto brązowa.
Cebulę zalać 3/4 litra wrzącej wody*, dodać obraną, przekrojoną na pół marchewkę, 1/2 łyżeczki pieprzu ziołowego oraz pieprz czarny i sól do smaku. Gotować 20 minut. Pod koniec gotowania dodać wino.

Pieczywo na grzanki zrumienić w piekarniku lub tosterze. Ser zetrzeć na tarce.
Zupę podawać gorącą, z grzanką, posypaną serem.


* przepis zaleca bulion wołowy lub drobiowy, lecz ja wolę wersję wegetariańską.

 

[Joanna]

index.php?act=findpost&pid=935422Autorstwo francuskiej wersji przypisuje się Ludwikowi XV.

Wg innej legendy Francuzów uczył gotować zupę cebulową na sposób polski (czyli z razowym żytnim chlebem) nasz król Stanisław Leszczyński. Ponoć spóźnił się nawet na ślub własnej córki Marii do Wersalu, bo gotował tę zupę przez dwa dni w przydrożnym zajeździe. Pisał o tym nie kto inny, jak Aleksander Dumas, a w Polsce - Tadeusz Przypkowski w swym kulinarnym silva rerum. Najsłynniejszą wersją zupy cebulowej jest jednak paryska. Była ulubionym posiłkiem kramarzy i... hulaków, którzy wracając do domu po nocnych swawolach raczyli się nią w Les Halles.