seniorka @ 3 Mar 2010 napisał:index.php?act=findpost&pid=951380To się dobrze składa, bo mam trochę wypróbowanych przepisów z udziałem selera. Będę wpisywała sukcesywnie w odpowiednich wątkach, jak się trochę lepiej poczuję. Ale ja mam przeważnie dania z selerem korzeniowym. Nie wiem, czy to Cię interesuje?
Co o gotowaniu i jedzeniu wiedzieć warto
- Autor wątku seniorka
- Data rozpoczęcia
sioniu, dziękuję za te przemiłe posty i życzenia. Są urocze i takie serdeczne. Jeszcze raz dziękuję. Serdecznie Cię pozdrawiam
Awokado
Wiele osób nie przepada za awokado, a to z powodu nieokreślonego smaku, a to dość tłustej konsystencji (jego miąższ ma więcej kalorii niż jajko czy usmażony filet z kurczaka), albo po prostu nie miało okazji spróbować dojrzałego, dobrze przyprawionego owocu.
Ta spora zielona gruszka o skórce przywodzącej na myśl skórę aligatora, to owoc drzew tropikalnych z gatunku wawrzynowców. Pochodzi z Wielkich Antyli, Gwatemali i Meksyku. Dziś wiecznie zielone drzewo osiągające niekiedy 20 metrów, najliczniej uprawia się w Izraelu, będącym największym eksporterem owocu do Europy.
Delikatne awokado zbiera się niedojrzałe i twarde, gdyż w ten sposób lepiej znosi transport. Nazwa awokado pochodzi od azteckiego ahuacalt, co można przetłumaczyć jako „boski owoc”. Ze starych tekstów azteckich można wyczytać erotyczne konotacje owocu. Możliwe, że przede wszystkim z tego względu hiszpańscy misjonarze poddali owoc takim samym regułom postu jak mięso: nie dość, że tłuste, to jeszcze wodzi na pokuszenie
Neutralny smak owocu – dla niektórych pozbawiony wyrazu – czyni go owocem podatnym na przyprawianie. Cukiernik wyczaruje z miąższu deser, restaurator poda na zielonym kremie krewetki lub krwisty befsztyk, a aktywny smakosz zaproponuje co najmniej trzy sposoby nadziewania połówek owocu i zapewni delikatną, wykwintną przystawkę.
Dobre pytania dotyczące awokado
Redaktor Joanna Bajorek
Wiele osób nie przepada za awokado, a to z powodu nieokreślonego smaku, a to dość tłustej konsystencji (jego miąższ ma więcej kalorii niż jajko czy usmażony filet z kurczaka), albo po prostu nie miało okazji spróbować dojrzałego, dobrze przyprawionego owocu.
Ta spora zielona gruszka o skórce przywodzącej na myśl skórę aligatora, to owoc drzew tropikalnych z gatunku wawrzynowców. Pochodzi z Wielkich Antyli, Gwatemali i Meksyku. Dziś wiecznie zielone drzewo osiągające niekiedy 20 metrów, najliczniej uprawia się w Izraelu, będącym największym eksporterem owocu do Europy.
Delikatne awokado zbiera się niedojrzałe i twarde, gdyż w ten sposób lepiej znosi transport. Nazwa awokado pochodzi od azteckiego ahuacalt, co można przetłumaczyć jako „boski owoc”. Ze starych tekstów azteckich można wyczytać erotyczne konotacje owocu. Możliwe, że przede wszystkim z tego względu hiszpańscy misjonarze poddali owoc takim samym regułom postu jak mięso: nie dość, że tłuste, to jeszcze wodzi na pokuszenie
Neutralny smak owocu – dla niektórych pozbawiony wyrazu – czyni go owocem podatnym na przyprawianie. Cukiernik wyczaruje z miąższu deser, restaurator poda na zielonym kremie krewetki lub krwisty befsztyk, a aktywny smakosz zaproponuje co najmniej trzy sposoby nadziewania połówek owocu i zapewni delikatną, wykwintną przystawkę.
Dobre pytania dotyczące awokado
- Jak kupować? Wybierajcie owoce bez plamek, uszkodzeń skórki i uginające się lekko pod palcami. Twarde owoce są niesmaczne i pozbawione delikatnie orzechowego smaku. Jeśli jednak dostępne będą tylko twarde owoce, nie zrażajcie się; wystarczy takie niedojrzałe awokado włożyć do szczelnej torby papierowej czy tekturowego pudełka, można dołożyć banan lub jabłko i odłożyć na 2 – 3 dni. Nie wystawiajcie owocu na działanie światła słonecznego, bo zgorzknieje.
- Jak obierać? Koniecznie umyjcie skórką awokado, bo prawdopodobnie została spryskana środkami konserwującymi. Przetnijcie wzdłuż stalowym nożem, weżcie owoc w dłonie i lekko przekręćcie obie połówki w przeciwne strony. W jednej połówce zostanie spora pestka, wbijcie pod nią płasko nóż i wyjmijcie. Miąższ koniecznie skropcie sokiem z cytryny lub limonki, w przeciwnym razie ściemnieje i straci apetyczny zielonkawy kolor. Do przygotowanej sałatki czy musu włóżcie pestkę. Niektórzy twierdzą, że awokado jest głuptasem i nawet rozkrojone i posiekane, gdy ciągle jest blisko pestki „myśli”, że jest zamknięte i nie traci koloru. Jeżeli chcecie cały owoc pozbawić skórki, to przekrojony połóżcie na desce przeciętą, płaską stroną, podważcie skórkę nożem i ściągnijcie ją palcami. Można je oczywiście obrać jak jabłko, ale szkoda miąższu.
- Z czym i do czego? Pokrojone w plasterki wspaniale pasuje do drobiu, pieczonego mięsa i wędzonej szynki. Pokrojone w kostkę sprawdzi się jako dodatek do sałatek z jajek, warzyw, ryżu, ryb i owoców morza. Łagodny smak awokado tworzy właściwy kontrapunkt dla wędzonego łososia, wyrazistych anchois i pikantnych serów. Smakowitym dodatkiem do sałatek, wędlin i ryb będzie majonez utarty z miąższem awokado i sokiem z cytryny.
- Czy można je gotować? Absolutnie nie! Jada się je tylko na surowo. Pod wpływem wysokiej temperatury awokado staje się gorzki i niesmaczne. Jeżeli znajdziecie gdzieś przepis na zupę lub mięso z dodatkiem awokado, to pamiętajcie, aby dodać je w ostatniej chwili, najlepiej tuż przed podaniem.
Redaktor Joanna Bajorek
Cykoria
Cykoria oferowana obecnie w sklepach jest nową odmianą rośliny służącej wcześniej do produkcji odpowiednika kawy. Ma podobny, lekko gorzkawy smak. Uprawia się ją pod słomą lub ciemną folią, by była delikatna i biała.
Częścią jadalną cykorii są wybielone główki, wyrastające w czasie pędzenia z korzeni.
Cykoria jest rośliną dwuletnią, obecnie uprawia się wyłącznie odmianę Witloof - o długich korzeniach i silnie zwiniętych główkach, długości około 15 centymetrów.
Kupować należy nie rozwinięte pąki bez zwiędniętych liści.
Świeżą cykorię przechowuje się w warunkach domowych około 2 - 3 dni, kładąc ją w chłodnym, ciemnym miejscu.
Jarzyna ta nadaje sałatkom nieco pikantny smak, ale równie chętnie spożywa się ją ugotowaną.
Żródło: www.owoce-warzywa.com
Cykoria oferowana obecnie w sklepach jest nową odmianą rośliny służącej wcześniej do produkcji odpowiednika kawy. Ma podobny, lekko gorzkawy smak. Uprawia się ją pod słomą lub ciemną folią, by była delikatna i biała.
Częścią jadalną cykorii są wybielone główki, wyrastające w czasie pędzenia z korzeni.
Cykoria jest rośliną dwuletnią, obecnie uprawia się wyłącznie odmianę Witloof - o długich korzeniach i silnie zwiniętych główkach, długości około 15 centymetrów.
Kupować należy nie rozwinięte pąki bez zwiędniętych liści.
Świeżą cykorię przechowuje się w warunkach domowych około 2 - 3 dni, kładąc ją w chłodnym, ciemnym miejscu.
Jarzyna ta nadaje sałatkom nieco pikantny smak, ale równie chętnie spożywa się ją ugotowaną.
Żródło: www.owoce-warzywa.com
Żur i barszcz biały
- Żaden żurek nie może smakiem dorównać temu ugotowanemu na domowym zakwasie. A zakwas robi się bardzo łatwo. Do kamiennego lub szklanego naczynia wsypujemy 30 dkg mąki zytniej razowej. Dodajemy 4 posiekane i utarte z odrobiną soli ząbki czosnku oraz kawałek skórki chleba razowego i zalewamy 500 ml przegotowanej wody. Dokładnie mieszamy i stawiamy na 3 – 4 dni w ciepłym miejscu, aby składniki zakisły. Po przelaniu do butelki i szczelnym zamknięciu taki zakwas można przechowywać do 2 tygodni.
- UWAGA! Może się tak zdarzyć, że za pierwszym razem zakwas nie zakiśnie. Wtedy wylewamy całą zawartość naczynia i nie myjąc go, ponownie wsypujemy mąkę i dodajemy resztę składników. Zasadą jest, że żur kwasimy zawsze w tym samym naczyniu, nie myjąc go po kolejnych kiszeniach.
- Obok żuru drugą tradycyjną zupą jest biały barszcz. Z wyglądu obie zupy w zasadzie się nie różnią i podaje się je z tymi samymi dodatkami: jajkami na twardo, kiełbasą, boczkiem. Jednak barszcz biały jest zupą mniej kwaśną, za to bardziej aromatyczną i gotuje się go na zakwasie z mąki pszennej (a nie żytniej, jak żur) oraz na wywarze z wędzonki. Barszcz biały zaprawia się śmietaną.
Cebula
Żeby nie płakać przy krojeniu cebuli, można ją namoczyć albo schłodzić. Można stanąć plecami do otwartego okna. Są tacy, którzy twierdzą, że idealnym sposobem jest ściskanie w zębach zapałki. Chyba jednak trzeba po prostu zacisnąć zęby.
Cebule między sobą różnią się przede wszystkim ostrością. Biała cukrowa jest najłagodniejsza, nieco ostrzejsza jest szalotka, dalej – czerwona, a nasza swojska zwykła żółta cebula jest najostrzejsza.
Szalotki stosowane są nagminnie w kuchni francuskiej jako przyprawa, dodatek. Biała i czerwona nadają się głównie do sałatek. Pokrojona w piórka biała będzie świetna w sałatce greckiej. Czerwona spełnia – poza smakowymi – funkcje estetyczne; jest ładnym kontrastowym elementem zielonych liści, a jak wiadomo jemy także oczami. Obie cebule można karmelizować: robimy na patelni karmel, dodajemy odrobinę soku pomarańczowego, a następnie pokrojoną w piórka cebulę.. Dusimy, aż zrobi się szklista i ciągliwa. I serwujemy jako jarzynkę do mięs.
Cebula w roli składnika pierwszoplanowego to na przykład cebula faszerowana. Można praktycznie faszerować każdą, może poza szalotką. Czym? Czym się da! Mielonym mięsem, kaszanką, kuskusem. Co kto lubi! Inne cebulowe danie: zupa. Robimy ją na kilka sposobów. Jako zupę-krem: podduszoną cebulę zalewamy bulionem i miksujemy. Albo „lużniejszą”, z grzanką: ciemnym bulionem zalewamy wysmażoną w głębokim tłuszczu zbrązowiałą cebulę (kolor i aromat odda zupie), gotujemy razem, a przed podaniem do zupy wkładamy grzankę z serem.
Warto wspomnieć o cebuli suszonej: robimy ją tak jak frytki, smażąc w głębokim oleju i potem osączając na papierze lub kupujemy gotową. Świetna do sałatek i do kanapek.
Żrodło: miesięcznik „Kuchnia”
Doradzał pan Ryszard Majewski szef kuchni restauracji Blue Cactus
Żeby nie płakać przy krojeniu cebuli, można ją namoczyć albo schłodzić. Można stanąć plecami do otwartego okna. Są tacy, którzy twierdzą, że idealnym sposobem jest ściskanie w zębach zapałki. Chyba jednak trzeba po prostu zacisnąć zęby.
Cebule między sobą różnią się przede wszystkim ostrością. Biała cukrowa jest najłagodniejsza, nieco ostrzejsza jest szalotka, dalej – czerwona, a nasza swojska zwykła żółta cebula jest najostrzejsza.
Szalotki stosowane są nagminnie w kuchni francuskiej jako przyprawa, dodatek. Biała i czerwona nadają się głównie do sałatek. Pokrojona w piórka biała będzie świetna w sałatce greckiej. Czerwona spełnia – poza smakowymi – funkcje estetyczne; jest ładnym kontrastowym elementem zielonych liści, a jak wiadomo jemy także oczami. Obie cebule można karmelizować: robimy na patelni karmel, dodajemy odrobinę soku pomarańczowego, a następnie pokrojoną w piórka cebulę.. Dusimy, aż zrobi się szklista i ciągliwa. I serwujemy jako jarzynkę do mięs.
Cebula w roli składnika pierwszoplanowego to na przykład cebula faszerowana. Można praktycznie faszerować każdą, może poza szalotką. Czym? Czym się da! Mielonym mięsem, kaszanką, kuskusem. Co kto lubi! Inne cebulowe danie: zupa. Robimy ją na kilka sposobów. Jako zupę-krem: podduszoną cebulę zalewamy bulionem i miksujemy. Albo „lużniejszą”, z grzanką: ciemnym bulionem zalewamy wysmażoną w głębokim tłuszczu zbrązowiałą cebulę (kolor i aromat odda zupie), gotujemy razem, a przed podaniem do zupy wkładamy grzankę z serem.
Warto wspomnieć o cebuli suszonej: robimy ją tak jak frytki, smażąc w głębokim oleju i potem osączając na papierze lub kupujemy gotową. Świetna do sałatek i do kanapek.
Żrodło: miesięcznik „Kuchnia”
Doradzał pan Ryszard Majewski szef kuchni restauracji Blue Cactus
.agatka.
Member
- Lis 7, 2008
- 14,687
- 1
- 0
seniorka @ 7 Mar 2010 napisał:index.php?act=findpost&pid=953018ponownie wsypujemy mąkę i dodajemy resztę składników. Zasadą jest, że żur kwasimy zawsze w tym samym naczyniu, nie myjąc go po kolejnych kiszeniach.
[*]Obok żuru drugą tradycyjną zupą jest biały barszcz. Z wyglądu obie zupy w zasadzie się nie różnią i podaje się je z tymi samymi dodatkami: jajkami na twardo, kiełbasą, boczkiem. Jednak barszcz biały jest zupą mniej kwaśną, za to bardziej aromatyczną i gotuje się go na zakwasie z mąki pszennej (a nie żytniej, jak żur) oraz na wywarze z wędzonki. Barszcz biały zaprawia się śmietaną.
[/list] Żródło: Pani domu polecaI tym stweirdzeniem Seniorko rozwiałaś resztki moich wątpliwości. Jest dokładnie tak jak robię i jak robiła moja mama
Cieszę się, bo i ja tak robię. Wychodzi znakomity. Czasem zastanawiam się, co bardziej lubię - żurek czy barszcz? A Ty?
.agatka.
Member
- Lis 7, 2008
- 14,687
- 1
- 0
seniorka @ 8 Mar 2010 napisał:index.php?act=findpost&pid=953466Cieszę się, bo i ja tak robię. Wychodzi znakomity. Czasem zastanawiam się, co bardziej lubię - żurek czy barszcz? A Ty?Jednym i drugim nie pogardzę. Ale koniecznie z ziemniakami obok na talerzyku, z przysmażoną cebulką.
A nie_teściowa najczęściej zalewajkę robi. Taka codzienna odmiana żurku, cienkie to jak nie wiem co, ale dobre
No to mamy podobne gusta. A zalewajkę to robiła moja babcia. Też taką więcej wodnistą, chociaż wszystkim smakowała. Widocznie taki jej urok. Ja robiłam ją tylko raz albo dwa. A zmieniając temat, to wpisałam dwa dania na selery w "Zielono mi" na przystawkę i w mięsach na wieprzowinę z selerami. Dzisiaj, tylko trochę póżniej, wpiszę przepisy na kotlety z selera w "Małych dankach". Wszystkie moje wpisy były widoczne może kilkanaście minut, bo zostały zaraz zakryte innymi daniami. Ponieważ lubisz selery, a jeśli ich nie zauwazyłaś, to wiesz, gdzie szukać.
Ziele angielskie
To niezwykła przyprawa o bardzo złożonym aromacie. W jej bukiecie odnajdziemy nuty cynamonu, goździka, kardamonu, gorczycy, pieprzu i gałki muszkatałowej. Pewnie z tego powodu nazywana jest często toute-space, czyli „wszystkie przyprawy". Na nasze stoły ziele trafiło dzięki Kolumbowi, który początkowo pomylił przyprawę z pieprzem. Nic dziwnego - jagody obu roślin są bardzo do siebie podobne.
Co ciekawe - chyba tylko w Polsce przyprawę określa się mianem „ziela angielskiego"(prawdopodobnie dlatego, że szczególnie cenione i chętnie stosowane jest w kuchni angielskiej).
Poza naszymi granicami ziele angielskie nazywa się pieprzem jamajskim, pieprzem goździkowym, nową przyprawą czy pieprzem pachnącym. Tak naprawdę są to jednak owoce korzennika lekarskiego, tropikalnej, wiecznie zielonej rośliny pochodzącej z Ameryki Środkowej. Dojrzałe jagody mają ciemnofioletową barwę i są bardzo smaczne. Na potrzeby przyprawy zrywa się i suszy owoce jeszcze nie do końca dojrzałe. Przybierają wówczas brunatną barwę, a ich skórka staje się chropowata. Za najlepsze uważa się gatunki sprowadzane z Jamajki, Barbadosu i Kuby.
W kuchni
Niezwykły aromat przyprawy sprawia, że idealnie nadaje się do owoców morza, warzyw, wędlin, marynat, konserw, zup, a także do ciast, kremów i do naleśników. Zielem angielskim aromatyzuje się również grzane wino, majonez i sos winegret. Sproszkowane owoce wchodzą w skład niektórych mieszanek przyprawowych, np. curry.
Wysuszone jagody należy przechowywać w szczelnie zamkniętym pojemniku, z dala od światła. Przed podaniem - najlepiej zmielić jagody w młynku do pieprzu. Przyprawę dodaje się do potraw na początku ich przyrządzania.
Zdrowa przyprawa
Ziele angielskie ułatwia trawienie, łagodzi nerwobóle oraz objawy reumatyczne. Ponadto posiada właściwości pobudzające i antyseptyczne.
Herbatka z korzennika lekarskiego łagodzi zaburzenia jelitowe i trawienne, uśmierza kolkę i wzdęcia. Uwaga - przedawkowanie powoduje problemy żołądkowe.
http://www.nawidelcu.pl Dorota Mrówka
To niezwykła przyprawa o bardzo złożonym aromacie. W jej bukiecie odnajdziemy nuty cynamonu, goździka, kardamonu, gorczycy, pieprzu i gałki muszkatałowej. Pewnie z tego powodu nazywana jest często toute-space, czyli „wszystkie przyprawy". Na nasze stoły ziele trafiło dzięki Kolumbowi, który początkowo pomylił przyprawę z pieprzem. Nic dziwnego - jagody obu roślin są bardzo do siebie podobne.
Co ciekawe - chyba tylko w Polsce przyprawę określa się mianem „ziela angielskiego"(prawdopodobnie dlatego, że szczególnie cenione i chętnie stosowane jest w kuchni angielskiej).
Poza naszymi granicami ziele angielskie nazywa się pieprzem jamajskim, pieprzem goździkowym, nową przyprawą czy pieprzem pachnącym. Tak naprawdę są to jednak owoce korzennika lekarskiego, tropikalnej, wiecznie zielonej rośliny pochodzącej z Ameryki Środkowej. Dojrzałe jagody mają ciemnofioletową barwę i są bardzo smaczne. Na potrzeby przyprawy zrywa się i suszy owoce jeszcze nie do końca dojrzałe. Przybierają wówczas brunatną barwę, a ich skórka staje się chropowata. Za najlepsze uważa się gatunki sprowadzane z Jamajki, Barbadosu i Kuby.
W kuchni
Niezwykły aromat przyprawy sprawia, że idealnie nadaje się do owoców morza, warzyw, wędlin, marynat, konserw, zup, a także do ciast, kremów i do naleśników. Zielem angielskim aromatyzuje się również grzane wino, majonez i sos winegret. Sproszkowane owoce wchodzą w skład niektórych mieszanek przyprawowych, np. curry.
Wysuszone jagody należy przechowywać w szczelnie zamkniętym pojemniku, z dala od światła. Przed podaniem - najlepiej zmielić jagody w młynku do pieprzu. Przyprawę dodaje się do potraw na początku ich przyrządzania.
Zdrowa przyprawa
Ziele angielskie ułatwia trawienie, łagodzi nerwobóle oraz objawy reumatyczne. Ponadto posiada właściwości pobudzające i antyseptyczne.
Herbatka z korzennika lekarskiego łagodzi zaburzenia jelitowe i trawienne, uśmierza kolkę i wzdęcia. Uwaga - przedawkowanie powoduje problemy żołądkowe.
http://www.nawidelcu.pl Dorota Mrówka
Baby i wypieki drożdżowe
- Ciasto drożdżowe najlepiej jest wyrabiać ręcznie, tak długo, aż zacznie odstawać od ręki i ścianek miski. Wtedy należy je pozostawić do wyrośnięcia.
- Ciasto drożdżowe nie znosi przeciągów, dlatego do wyrastania musi być przykryte lnianą ściereczką. Najlepsza temperatura wyrastania to między 20 a 30 st.. Jeśli przypadkowo ciasto zagrzeje się powyżej 30 st. należy je ponownie wyrobić z dodatkiem świeżych drożdży.
- W trakcie wyrastania ciasto drożdżowe powinno podwoić objętość. Wyrośnięte, ponownie zagniatamy i formujemy, zgodnie z przepisem.
- Ciasto drożdżowe pieczemy w temperaturze 180 – 200 st. Pieczone w niższej tak intensywnie rośnie, że wycieka z formy. Jeśli ciasto wstawiamy do piekarnika nagrzanego powyżej 200 st., na powierzchni utworzy się skorupa, która zahamuje wyrastanie wypieku.
- Upieczone ciasto drożdżowe powinno zostać jeszcze kilka minut w ciepłym piekarniku. Wyjęcie go z piecyka natychmiast po upieczeniu zwykle kończy się zakalcem.
- Ciepłe ciasto drożdżowe musi odparować. Nie wolno więc wkładać go od razu do pojemnika.
- Pamiętajcie, że formy na babkę nie napełnia się po brzegi surowym ciastem, a najwyżej do ¾ wysokości. Dzięki temu rosnąca w trakcie pieczenia baba nie wypłynie z blaszki.
- Formę na babkę przed napełnieniem ciastem należy obficie nasmarować tłuszczem i wysypać mąką, kaszką manną lub bułką tartą. Do wysypywania forma można też użyć na przykład ziarna sezamu, makiem lub płatkami migdałowymi. Trzeba jednak pamiętać, ze posypki te bardzo zmieniają smak upieczonego ciasta.
- Upieczone babki pozostawiamy w formie do całkowitego ostygnięcia. Póżniej, w zależności od upodobań, lukrujemy, polewamy polewą czekoladową lub posypujemy cukrem pudrem.
- Dobry lukier najłatwiej zrobić ucierając na gładko 20 dkg cukru pudru z 1 – 2 łyżkami soku z cytryny (lub gorącego mleka – przyp. seniorka) .Taki lukier łatwo zabarwić na kolorowo barwnikami spożywczymi. Lukry smakowe i jednocześnie kolorowe otrzymuje się, ucierając cukier puder z sokiem wiśniowym, herbatą, winiakiem. Efektowny lukier wychodzi na zaparzanych białkach. Najpierw gotuje się gęsty syrop cukrowy. Następnie ubija sztywną pianę z białek, powoli dolewając gorący syrop. Posmarowana takim lukrem babka jest lśniąca i apetyczna.
Ostatnią edycję dokonał moderator:
Co jeszcze o selerze wiedzieć warto…
Powinnam połączyć te wiadomości w jeden temat, ale znalazłam je już po opublikowaniu selerów na innej stronie. Wydały mi się jednak tak ciekawe, że chcę się nimi z Wami podzielić. Dotyczą przeważnie historii selera korzeniowego. Posłuchajcie.
Ceniona jarzyna już w kuchniach starożytnego Egiptu, Grecji i Rzymu była też symbolem żałoby: liśćmi selera przystrajano groby, potrawy z selera podawano na stypach, Achilles leczył selerem swe rumaki, gdy zaś Odyseusz wylądował na wyspie, na której mieszkała nimfa Kalipso – stwierdził, że łąki wyspy porastały fiołki i….selery. Był okres, że liście selera wyparły (na krótko), jako symbol zwycięstwa gałązki lauru. Tak było w Rzymie, gdzie wieńce z selera wręczano zwycięskim poetom, śpiewakom i zapaśnikom. Dziś jeszcze bukiety z naci selera uchodzą w Grecji za przynoszące szczęście i powodzenie.
Seler (liście nawet w znacznie wyższym stopniu niż bulwa) zawiera składniki pobudzające przemianę materii i pracę nerek oraz uspokajające system nerwowy. Systematyczne spożywanie potraw z selera łagodzi cierpienia artretyczne, reumatyczne oraz zapobiega tworzeniu się kamieni nerkowych. Nie należy ograniczać się jedynie do stosowania selera jako klasycznego zestawu jarzyn przeznaczonych do aromatyzowania zup, lecz używać go w kompozycjach surówkowych, sałatach, jako jarzyny solo i w połączeniu z innymi jarzynami. Bardzo zdrowy jest sok z selera, zmieszany pół na pół z sokiem z marchwi lub jabłek. Doskonały przy kuracjach odchudzających. Seler używać można prawie do wszystkiego – jako
przystawkę
zupę
duszony z wieprzowiną
kotlety
Żródło: miesięcznik Ty i Ja
Powinnam połączyć te wiadomości w jeden temat, ale znalazłam je już po opublikowaniu selerów na innej stronie. Wydały mi się jednak tak ciekawe, że chcę się nimi z Wami podzielić. Dotyczą przeważnie historii selera korzeniowego. Posłuchajcie.
Ceniona jarzyna już w kuchniach starożytnego Egiptu, Grecji i Rzymu była też symbolem żałoby: liśćmi selera przystrajano groby, potrawy z selera podawano na stypach, Achilles leczył selerem swe rumaki, gdy zaś Odyseusz wylądował na wyspie, na której mieszkała nimfa Kalipso – stwierdził, że łąki wyspy porastały fiołki i….selery. Był okres, że liście selera wyparły (na krótko), jako symbol zwycięstwa gałązki lauru. Tak było w Rzymie, gdzie wieńce z selera wręczano zwycięskim poetom, śpiewakom i zapaśnikom. Dziś jeszcze bukiety z naci selera uchodzą w Grecji za przynoszące szczęście i powodzenie.
Seler (liście nawet w znacznie wyższym stopniu niż bulwa) zawiera składniki pobudzające przemianę materii i pracę nerek oraz uspokajające system nerwowy. Systematyczne spożywanie potraw z selera łagodzi cierpienia artretyczne, reumatyczne oraz zapobiega tworzeniu się kamieni nerkowych. Nie należy ograniczać się jedynie do stosowania selera jako klasycznego zestawu jarzyn przeznaczonych do aromatyzowania zup, lecz używać go w kompozycjach surówkowych, sałatach, jako jarzyny solo i w połączeniu z innymi jarzynami. Bardzo zdrowy jest sok z selera, zmieszany pół na pół z sokiem z marchwi lub jabłek. Doskonały przy kuracjach odchudzających. Seler używać można prawie do wszystkiego – jako
przystawkę
zupę
duszony z wieprzowiną
kotlety
Żródło: miesięcznik Ty i Ja
Proszony obiad
Proszony obiad może składać się z dowolnej liczby potraw, zawsze jednak kolejność podawania dań jest ściśle ustalona:
1. Przystawki zimne – ryby, np. śledzie, wędliny, sałatki warzywne, koreczki itp.
2. Przystawki gorące – np. paszteciki, warzywa, pierożki
3. Zupy – kremy i zupy klarowne
4. Dania główne – mięsa, ryby, dania jarskie
5. Sery – mogą zastępować deser, podawane na drewnianej desce, z nożykiem i winem, sery okrągłe, pleśniowe kroimy w trójkąciki a żółte w plastry
6. Desery – ciasta, ciasteczka, kremy, lody
7. Owoce – podawane na talerzykach wraz ze specjalnym nożykiem do obierania skórki
8. Kawa i herbata – kawa podawana jest w małych filiżankach, jeśli jest to kawa espresso, należy podać do niej szklankę wody, do kawy można serwować śmietankę w dzbanuszku i kruche ciasteczka. Herbatę najlepiej podawać jest w specjalnym czajniczku i w filiżankach, np. z konfiturami. Cytrynę do herbaty podajemy na talerzyku pokrojoną w plasterki, które wkładamy do filiżanek i lekko wyciskamy łyżeczką.
Wszystkie potrawy, prócz zupy, podajemy z lewej strony, a zużyte nakrycia zbieramy z prawej strony.
Żródło:. www.kucharek.pl
Proszony obiad może składać się z dowolnej liczby potraw, zawsze jednak kolejność podawania dań jest ściśle ustalona:
1. Przystawki zimne – ryby, np. śledzie, wędliny, sałatki warzywne, koreczki itp.
2. Przystawki gorące – np. paszteciki, warzywa, pierożki
3. Zupy – kremy i zupy klarowne
4. Dania główne – mięsa, ryby, dania jarskie
5. Sery – mogą zastępować deser, podawane na drewnianej desce, z nożykiem i winem, sery okrągłe, pleśniowe kroimy w trójkąciki a żółte w plastry
6. Desery – ciasta, ciasteczka, kremy, lody
7. Owoce – podawane na talerzykach wraz ze specjalnym nożykiem do obierania skórki
8. Kawa i herbata – kawa podawana jest w małych filiżankach, jeśli jest to kawa espresso, należy podać do niej szklankę wody, do kawy można serwować śmietankę w dzbanuszku i kruche ciasteczka. Herbatę najlepiej podawać jest w specjalnym czajniczku i w filiżankach, np. z konfiturami. Cytrynę do herbaty podajemy na talerzyku pokrojoną w plasterki, które wkładamy do filiżanek i lekko wyciskamy łyżeczką.
Wszystkie potrawy, prócz zupy, podajemy z lewej strony, a zużyte nakrycia zbieramy z prawej strony.
Żródło:. www.kucharek.pl
Jak posadzić gości przy stole
Reguły właściwego usadzania gości przy stole są bardzo skomplikowane i wymagają połączenia wiedzy o etykiecie ze znajomością zapraszanych osób. W sytuacjach prywatnych protokół nie jest aż tak sztywny jak przy dyplomatycznych przyjęciach, jednak warto zapamiętać kilka podstawowych zasad.
*Gospodarze przyjęcia siadają u szczytu stołu (jeśli jest podłużny) lub po dwóch końcach stołu (jeśli jest kwadratowy lub owalny).
*Gość honorowy jest usadzany po prawej ręce gospodyni a jego żona po prawej ręce gospodarza.
*Kolejni goście są usadzani wg zasady: im ważniejszy, tym bliżej honorowego gościa.
*Dodatkową zasadą jest rozdzielanie przy stole par małżeńskich (ale nie rozsadza się narzeczonych).
Jeśli planujemy większe przyjęcie, dobrze jest przygotować bileciki z nazwiskami i ustawić je nad talerzami na stole
Żródło:Kucharek.
Reguły właściwego usadzania gości przy stole są bardzo skomplikowane i wymagają połączenia wiedzy o etykiecie ze znajomością zapraszanych osób. W sytuacjach prywatnych protokół nie jest aż tak sztywny jak przy dyplomatycznych przyjęciach, jednak warto zapamiętać kilka podstawowych zasad.
*Gospodarze przyjęcia siadają u szczytu stołu (jeśli jest podłużny) lub po dwóch końcach stołu (jeśli jest kwadratowy lub owalny).
*Gość honorowy jest usadzany po prawej ręce gospodyni a jego żona po prawej ręce gospodarza.
*Kolejni goście są usadzani wg zasady: im ważniejszy, tym bliżej honorowego gościa.
*Dodatkową zasadą jest rozdzielanie przy stole par małżeńskich (ale nie rozsadza się narzeczonych).
Jeśli planujemy większe przyjęcie, dobrze jest przygotować bileciki z nazwiskami i ustawić je nad talerzami na stole
Żródło:Kucharek.
Nakrycie stołu
Obrus
Obrus oczywiście powinien być idealnie czysty i świeży, wyprasowany tak, żeby nie widać było śladów składania. Rozmiar tkaniny musi być tak dobrany, by obrus zwisał z każdej strony co najmniej 20, a najwyżej 30 centymetrów.
Biały obrus stosowany jest podczas świąt oraz przy wszelkich uroczystych okazjach. Na co dzień ładnie wyglądają obrusy kolorowe, serwety, ozdobione wzorami i haftami. Najbardziej eleganckim materiałem jest len i bawełna, staroświecki adamaszek (jednolita, tkana tkanina). Pod ażurowe obrusy i serwety wypada położyć jednobarwny podkład, dobrany kolorystycznie.
Duże znaczenie w wyborze obrusu ma rodzaj zastosowanej zastawy stołowej. Na ciemnych tkaninach ładnie wyglądają białe talerze, na jasnych – ciemne i zdobione. Do zastawy we wzorki dobieramy gładki obrus, talerze bez wzoru będą wyglądały dobrze na kolorowym obrusie z elementami graficznymi.
Dekoracja – kwiaty i świece
Kwiaty to najbardziej tradycyjna, ale też najbardziej elegancka forma przybrania stołu. Zawsze są to kwiaty cięte, świeże, ustawiane w wazonach, misach lub flakonikach. Najlepiej na stole sprawdzają się niskie kompozycje kwiatowe, nie przeszkadzające gościom w patrzeniu na swoich sąsiadów naprzeciwko. Należy pamiętać o tym, by woń kwiatów nie była zbyt intensywna (dlatego ostrożnie należy stosować kompozycje kwiatowe ze storczyków, orchidei czy magnolii).
Kwiaty dobrze jest dobierać w zależności od pory roku, np. na wiosnę pięknie na stole będą wyglądać żonkile lub tulipany. Białe kwiaty (np. lilie, białe róże, stokrotki, margerytki) stosuje się przy uroczystościach: chrzcinach, komuniach, ślubach, zaręczynach. Bożonarodzeniowy stół można ozdobić gałązkami świerkowymi, tarniną, jemiołą, a wielkanocny – baziami i gałązkami bukszpanu.
Obecnie bardzo popularne są orientalne, minimalistyczne sposoby ozdabiania stołu, wzorowane na japońskiej tradycji. Zawsze elegancka jest japońska ikebana, ciekawie wyglądają też niestandardowe ozdoby, np. symetrycznie rozstawione smukłe flakoniki z pojedynczymi kwiatami lub misa z pływającymi kielichami kwiatów.
Prócz kwiatów na stole ustawia się świece. Trzeba pamiętać o tym, że zapalać je można dopiero wieczorem. Świece dobiera się pod kolor zastawy, obrusu i kwiatów, najlepiej jednak wyglądają gładkie, wysokie, o tradycyjnym podłużnym kształcie. Najbardziej eleganckie są wysokie lichtarze, metalowe bądź szklane, pojedyncze lub na kilka świec. Ostatnio zaczęto również stosować różnego rodzaju niskie świeczniki (zamknięte lub otwarte) i lampioniki z wkładami świecowymi, jednak przy oficjalnych przyjęciach bezpieczniej będzie zastosować tradycyjne lichtarze.
Prócz świec i kwiatów na stole mogą znajdować się również inne ozdoby, takie jak kolorowe serwetki, dekoracyjne solniczki i pieprzniczki, pojemniki na przyprawy. Należy jednak pamiętać, żeby stół nie był przeładowany
Żródło: savoir-vivre.pl
Obrus
Obrus oczywiście powinien być idealnie czysty i świeży, wyprasowany tak, żeby nie widać było śladów składania. Rozmiar tkaniny musi być tak dobrany, by obrus zwisał z każdej strony co najmniej 20, a najwyżej 30 centymetrów.
Biały obrus stosowany jest podczas świąt oraz przy wszelkich uroczystych okazjach. Na co dzień ładnie wyglądają obrusy kolorowe, serwety, ozdobione wzorami i haftami. Najbardziej eleganckim materiałem jest len i bawełna, staroświecki adamaszek (jednolita, tkana tkanina). Pod ażurowe obrusy i serwety wypada położyć jednobarwny podkład, dobrany kolorystycznie.
Duże znaczenie w wyborze obrusu ma rodzaj zastosowanej zastawy stołowej. Na ciemnych tkaninach ładnie wyglądają białe talerze, na jasnych – ciemne i zdobione. Do zastawy we wzorki dobieramy gładki obrus, talerze bez wzoru będą wyglądały dobrze na kolorowym obrusie z elementami graficznymi.
Dekoracja – kwiaty i świece
Kwiaty to najbardziej tradycyjna, ale też najbardziej elegancka forma przybrania stołu. Zawsze są to kwiaty cięte, świeże, ustawiane w wazonach, misach lub flakonikach. Najlepiej na stole sprawdzają się niskie kompozycje kwiatowe, nie przeszkadzające gościom w patrzeniu na swoich sąsiadów naprzeciwko. Należy pamiętać o tym, by woń kwiatów nie była zbyt intensywna (dlatego ostrożnie należy stosować kompozycje kwiatowe ze storczyków, orchidei czy magnolii).
Kwiaty dobrze jest dobierać w zależności od pory roku, np. na wiosnę pięknie na stole będą wyglądać żonkile lub tulipany. Białe kwiaty (np. lilie, białe róże, stokrotki, margerytki) stosuje się przy uroczystościach: chrzcinach, komuniach, ślubach, zaręczynach. Bożonarodzeniowy stół można ozdobić gałązkami świerkowymi, tarniną, jemiołą, a wielkanocny – baziami i gałązkami bukszpanu.
Obecnie bardzo popularne są orientalne, minimalistyczne sposoby ozdabiania stołu, wzorowane na japońskiej tradycji. Zawsze elegancka jest japońska ikebana, ciekawie wyglądają też niestandardowe ozdoby, np. symetrycznie rozstawione smukłe flakoniki z pojedynczymi kwiatami lub misa z pływającymi kielichami kwiatów.
Prócz kwiatów na stole ustawia się świece. Trzeba pamiętać o tym, że zapalać je można dopiero wieczorem. Świece dobiera się pod kolor zastawy, obrusu i kwiatów, najlepiej jednak wyglądają gładkie, wysokie, o tradycyjnym podłużnym kształcie. Najbardziej eleganckie są wysokie lichtarze, metalowe bądź szklane, pojedyncze lub na kilka świec. Ostatnio zaczęto również stosować różnego rodzaju niskie świeczniki (zamknięte lub otwarte) i lampioniki z wkładami świecowymi, jednak przy oficjalnych przyjęciach bezpieczniej będzie zastosować tradycyjne lichtarze.
Prócz świec i kwiatów na stole mogą znajdować się również inne ozdoby, takie jak kolorowe serwetki, dekoracyjne solniczki i pieprzniczki, pojemniki na przyprawy. Należy jednak pamiętać, żeby stół nie był przeładowany
Żródło: savoir-vivre.pl
Żeby ciasto się udało…
Jaka mąka do ciasta? Do pieczenia ciasta kruchego i drożdżowego najlepiej wybrać kaszkowatą mąkę krupczatkę
Na biszkopt nadaje się tylko mąka pszenna lub pszenna z ziemniaczaną (równe ilości)
Na piernik i pieczywo najlepsza jest mąka żytnia wymieszana z pszenną
Aby biszkopt się udał, należy - biszkopt można zrobić tylko z mąki pszennej, aby był bardziej delikatny można wziąć w równych ilościach mąkę ziemniaczaną i pszenną
- mąka powinna być przesiana nawet dwukrotnie
- jajka z cukrem trzeba utrzeć na puszystą prawie białą masę
- do masy należy dodać sok z cytryny lub łyżkę octu (ciasto po upieczeniu nie opadnie)
- pianę i mąkę na przemian dodawać do masy, delikatnie mieszać od spodu, (nie należy używać miksera!)
- ciasto wstawić do piekarnika o temperaturze początkowej 160 - 180°C, a następnie podwyższyć do 200°C
- w czasie pierwszych 15 minut pieczenia nie należy otwierać piekarnika, by ciasto nie opadło
- upieczone ciasto najlepiej pozostawić na 5 minut w wyłączonym piekarniku i z formy wyjąć ciepłe
Aby ciasto kruche się udało - trzeba przesiać mąkę
- do ciasta trzeba wziąć tłuszcz mocno schłodzony, w przeciwnym przypadku zostanie on wchłonięty przez mąkę, a ciasto po upieczeniu będzie bardzo twarde!
- zimny tłuszcz najlepiej szybko zetrzeć na tarce
- po odmierzeniu wszystkich składników szybko zagnieść ciasto
- jeśli ciasto w czasie rozwałkowywania zmięknie, nie wolno dodawać mąki. Trzeba ponownie je schłodzić.
- ciasto po ułożeniu w formie należy ponakłuwać widelcem
- ciasto wstawiać do nagrzanego piekarnika i piec w temperaturze 200-220°C
- upieczone kruche ciasto należy wyjmować z formy lekko przestudzone, ale nie zimne Sernik - masa serowa będzie spoista i nie opadnie po upieczeniu, jeśli część mąki pszennej zastąpi się ziemniaczaną, kukurydzianą, kaszą manną albo ugotowanymi i zmielonymi ziemniakami
- jeśli do sernika zostaną dodane owoce (świeże lub z puszki) lub gdy ser jest bardzo tłusty (i ciężki), do masy serowej trzeba wsypać ok. łyżeczki proszku do pieczenia, bo sernik nie urośnie
- smak proszku do pieczenia będzie niewyczuwalny, jeśli zostanie wymieszany z niewielką ilością śmietany lub jogurtu
- spód z kruchego ciasta należy przed nałożeniem masy serowej podpiec
- sernik nie opadnie, jeśli po upieczeniu do ostygnięcia, pozostanie w wyłączonym piekarniku (przy otwartych drzwiczkach)
Ciasto drożdżowe - wszystkie składniki muszą mieć temperaturę pokojową
- mąka musi być świeża i przesiana
- mleko powinno być letnie
- masło roztopione, przestudzone
- ciasto trzeba tak wyrobić, aby było lśniące i odchodziło od ręki
- drożdże powinny być świeże (nie obeschnięte)
- użycie drożdży suszonych powoduje wolniejsze rośnięcie ciasta
Bakalie w cieście - aby bakalie w cieście nie opadły na dno, trzeba obtoczyć je w mące
- bakalie i alkohol dodaje się do ciasta na samym końcu
- rodzynki i śliwki przed dodaniem do ciasta trzeba namoczyć w gorącej wodzie, nienamoczone będą zbyt twarde
- śliwki najlepiej moczyć w herbacie
- aby zdjąć skórkę z orzechów laskowych najlepiej włożyć je na 10 – 12 minut do gorącego piekarnika
- aby zdjąć skórkę z migdałów trzeba je sparzyć
- do ciasta nie należy jednocześnie dodawać skórki z pomarańczy lub cytryny i równocześnie wanilię
Jak najlepiej ubić pianę? - białka powinny być starannie oddzielone od żółtek
- przed ubijaniem białka należy schłodzić
- do ubijanych białek należy dodać szczyptę soli
- białka powinny być ubijane w odpowiednim tempie, na początku wolno, a potem szybko
Żródło: mniamusne,pl
Jaka mąka do ciasta? Do pieczenia ciasta kruchego i drożdżowego najlepiej wybrać kaszkowatą mąkę krupczatkę
Na biszkopt nadaje się tylko mąka pszenna lub pszenna z ziemniaczaną (równe ilości)
Na piernik i pieczywo najlepsza jest mąka żytnia wymieszana z pszenną
Aby biszkopt się udał, należy - biszkopt można zrobić tylko z mąki pszennej, aby był bardziej delikatny można wziąć w równych ilościach mąkę ziemniaczaną i pszenną
- mąka powinna być przesiana nawet dwukrotnie
- jajka z cukrem trzeba utrzeć na puszystą prawie białą masę
- do masy należy dodać sok z cytryny lub łyżkę octu (ciasto po upieczeniu nie opadnie)
- pianę i mąkę na przemian dodawać do masy, delikatnie mieszać od spodu, (nie należy używać miksera!)
- ciasto wstawić do piekarnika o temperaturze początkowej 160 - 180°C, a następnie podwyższyć do 200°C
- w czasie pierwszych 15 minut pieczenia nie należy otwierać piekarnika, by ciasto nie opadło
- upieczone ciasto najlepiej pozostawić na 5 minut w wyłączonym piekarniku i z formy wyjąć ciepłe
Aby ciasto kruche się udało - trzeba przesiać mąkę
- do ciasta trzeba wziąć tłuszcz mocno schłodzony, w przeciwnym przypadku zostanie on wchłonięty przez mąkę, a ciasto po upieczeniu będzie bardzo twarde!
- zimny tłuszcz najlepiej szybko zetrzeć na tarce
- po odmierzeniu wszystkich składników szybko zagnieść ciasto
- jeśli ciasto w czasie rozwałkowywania zmięknie, nie wolno dodawać mąki. Trzeba ponownie je schłodzić.
- ciasto po ułożeniu w formie należy ponakłuwać widelcem
- ciasto wstawiać do nagrzanego piekarnika i piec w temperaturze 200-220°C
- upieczone kruche ciasto należy wyjmować z formy lekko przestudzone, ale nie zimne Sernik - masa serowa będzie spoista i nie opadnie po upieczeniu, jeśli część mąki pszennej zastąpi się ziemniaczaną, kukurydzianą, kaszą manną albo ugotowanymi i zmielonymi ziemniakami
- jeśli do sernika zostaną dodane owoce (świeże lub z puszki) lub gdy ser jest bardzo tłusty (i ciężki), do masy serowej trzeba wsypać ok. łyżeczki proszku do pieczenia, bo sernik nie urośnie
- smak proszku do pieczenia będzie niewyczuwalny, jeśli zostanie wymieszany z niewielką ilością śmietany lub jogurtu
- spód z kruchego ciasta należy przed nałożeniem masy serowej podpiec
- sernik nie opadnie, jeśli po upieczeniu do ostygnięcia, pozostanie w wyłączonym piekarniku (przy otwartych drzwiczkach)
Ciasto drożdżowe - wszystkie składniki muszą mieć temperaturę pokojową
- mąka musi być świeża i przesiana
- mleko powinno być letnie
- masło roztopione, przestudzone
- ciasto trzeba tak wyrobić, aby było lśniące i odchodziło od ręki
- drożdże powinny być świeże (nie obeschnięte)
- użycie drożdży suszonych powoduje wolniejsze rośnięcie ciasta
Bakalie w cieście - aby bakalie w cieście nie opadły na dno, trzeba obtoczyć je w mące
- bakalie i alkohol dodaje się do ciasta na samym końcu
- rodzynki i śliwki przed dodaniem do ciasta trzeba namoczyć w gorącej wodzie, nienamoczone będą zbyt twarde
- śliwki najlepiej moczyć w herbacie
- aby zdjąć skórkę z orzechów laskowych najlepiej włożyć je na 10 – 12 minut do gorącego piekarnika
- aby zdjąć skórkę z migdałów trzeba je sparzyć
- do ciasta nie należy jednocześnie dodawać skórki z pomarańczy lub cytryny i równocześnie wanilię
Jak najlepiej ubić pianę? - białka powinny być starannie oddzielone od żółtek
- przed ubijaniem białka należy schłodzić
- do ubijanych białek należy dodać szczyptę soli
- białka powinny być ubijane w odpowiednim tempie, na początku wolno, a potem szybko
Żródło: mniamusne,pl
.agatka.
Member
- Lis 7, 2008
- 14,687
- 1
- 0
seniorka @ 12 Mar 2010 napisał:index.php?act=findpost&pid=955021Proszony obiad
seniorka @ 13 Mar 2010 napisał:index.php?act=findpost&pid=955276Jak posadzić gości przy stoleseniorka @ 14 Mar 2010 napisał:index.php?act=findpost&pid=955568Nakrycie stołu
Seniorko, doskonały zbiór informacji w jednym miejscu. Dziękuję, na pewno będe korzystać
.agatka. @ 15 Mar 2010 napisał:index.php?act=findpost&pid=955985Seniorko, doskonały zbiór informacji w jednym miejscu. Dziękuję, na pewno będe korzystaćsionia @ 15 Mar 2010 napisał:index.php?act=findpost&pid=955997Ja wszystko czytam z wielkim zainteresowaniem. Dziękuję!!!!Bardzo sie cieszę i to ja Wam dziękuję, że czytacie. A jeszcze jak sie przydaje, to jestem zachwycona.
Ostatnią edycję dokonał moderator: